Nederland schijnt een zwakke identiteit te hebben, hoorde ik een deskundige zeggen. Wat houdt dat in? Dat wij niet met vlaggen zwaaien en op de borst kloppen en zeggen dat we trots op ons land. We zijn hier toevallig geboren en dat is mazzel hebben. Want we wonen in een vrij land waarin iedereen even veel kansen heeft om iets van zijn leven te maken. En de kwetsbaren ondersteund worden.
De schoolkinderen hijsen hier niet elke ochtend de vlag en zweren trouw aan het vaderland zoals in Amerika. Bij ons roept dat associaties op met fascisten, nazi's en ander nationalistisch tuig.
We zijn een klein landje en hebben van jongs af aan geleerd dat we ons moeten aanpassen aan onze grotere buren. Ik heb Engels, Frans en Duits geleerd op de middelbare school. Van elke taal moesten we bovendien 20 romans en gedichten gelezen hebben om te slagen voor het eindexamen. Wij verwachten echt niet dat iemand onze taal gaat leren. Wij passen ons wel aan. Maar er zijn grenzen.
EEN WAARDIGE DODENHERDENKING
Zo noemde de verslaggever van de Nos de 4 mei van dit jaar. Ik luisterde met mijn ogen dicht naar de voordracht van Dido Michielsen. Wat een prachtig geschreven verhaal was dat. Elk woord klopte.
Ik kende Dido Michielsen niet dus zocht ik haar op.
In 2019 debuteerde Dido Michielsen (1957) met Lichter dan ik, geïnspireerd op het leven van haar Javaanse betovergrootmoeder. Voor deze historische roman won zij de Nederlandse Boekhandelsprijs 2020. In 2022 verscheen Engel en kinnari, over een dochter die op zoek gaat naar haar moeder en haar plaats in de standenmaatschappij van Nederlands-Indië. Nog dichter op haar eigen huid zit Michielsen met het recent verschenen De erfenis van mijn vader, over haar eigen vader die in een krijgsgevangenkamp zat en vocht voor het KNIL. Ze had het over het vreemde fenomeen dat één persoon in de ene oorlog slachtoffer is. En in de andere de dader. Dido Michielsen heeft de krankzinnigheid van een oorlog fantastisch verwoord. Niets is zwart/wit.
De muziek die tussen de verhalen door werd gespeeld was ook zo passend. Een grafstemming. De violen spraken van een ondraaglijk verlies en steden die in puin liggen. En ik was eerlijk gezegd zo dankbaar dat 4 mei altijd de dag zal zijn waarop we stil staan bij de mensen die de Tweede Wereldoorlog niet overleefd hebben. En dat de Dodenherdenking waardig verloopt. Ook over 100, 200 jaar. Nederland heeft een zwakke identiteit maar twee minuten stilte op 4 mei is een van de weinige essentiële tradities waar niet aan gemorreld mag worden.
Als je zelfs dat niet kan opbrengen, als je die minuten persé wilt verstoren, begrijp je niets van Nederland en woon je in het verkeerde land.
Als er op zulke belangrijke momenten enorme veiligheidsmaatregelen genomen moeten worden, dan moeten we de zaak eens goed gaan evalueren. Wie zijn de figuren die elke gelegenheid aangrijpen verdeeldheid te zaaien? Opzouten.
Je wordt gastvrij ontvangen in ons huis en het eerste dat je doet is een drol draaien op het Perzisch tapijt? Zero tolerance.
Ik zag trouwens een interview op de Dam met vrouw uit Kazachstan. Ze vond Nederland een fantastisch land waar iedereen welkom is en je de kans krijgt alles te bereiken dat je wilt. Ze was dankbaar dat ze hier mocht wonen en voelde zich thuis.
Dat mag ook weleens vaker gezegd worden. Ik ben dankbaar dat ik hier woon.
Ik las in de krant: Dodenherdenking 2024 rustig verlopen. Rustig verlopen? Voor de zoveelste keer wordt er met terreur gedreigd als het gaat om de Nederlandse cultuur, vrijheid. Je mag best streven naar veranderingen als dat verbeteringen zijn. Dat doe je in overleg. Op een diplomatieke manier.
In 1945 werd Nederland bevrijd. In 2024 danst Nederland naar de pijpen van Hamas en Iran. Als je terreur beloont als pressiemiddel, verdwijnen dadelijk zelfs onze laatste twee minuten.
Reacties
Een reactie posten