Dit is het vierde sterfgeval sinds in terug ben. Ik had zin om een fles whiskey te kopen of in God te gaan geloven. In plaats daarvan heb ik mijn airpods in en blaas mijn verdriet en depressie weg met keiharde Rock 'n Roll.
Ik moest denken aan een stukje dat Karel van het Reve lang geleden schreef. Over een overleden Russische vriend die kind noch kraai had. 'Ik denk af en toe aan hem want als niemand meer weet dat je ooit bestaan hebt ben je pas echt dood.' Iets in die trant. Ik liet vanochtend Missy uit. Met een zwaar gemoed. Hoe kan ik de dood acceptabel maken. Ik dacht aan geloven in God of heleboel alcohol drinken. Dat werkt niet.
Ik las dat onze wereldbol 1% van het heelal uitmaakt. Een piepklein stipje waar wij met z'n allen druk bezig zijn. We rijden in auto's, maken ons huis schoon, brengen de kinderen naar school, lezen boeken. Al die kleine mensjes. Als bijen in een bijenkorf. Als bewoners van Madurodam. En we hebben nog steeds geen leven ontdekt op een andere planeet. Ik kijk om me heen en zie een tafel, een bureaustoel, een magnetron. Ik typ op mijn IPad. Missy ligt lekker te slapen. Alles dat ik gebruik is door mensenhanden gemaakt.
En dan heb je de natuur met zijn eindeloze variatie van dieren. Olifanten die trompetterend aan komen rennen als de baby wakker wordt. Ze kennen liefde en verdriet. Ze werken ook samen op een wonderbaarlijke manier. Het is onverklaarbaar dat wij bestaan.
Alle Bobs zijn cool cats
Er is geen happy end in het leven. Met dat laatste worstel ik al heel lang. Je hebt plezier, je beleeft avonturen, je ontwikkelt je talenten. Maar het is altijd dat zwaard dat boven je hoofd hangt.
Ik dacht aan Carl Jung die zegt: 'Je mag ergens in geloven. Dat hoeft niet God of het hiernamaals te zijn. Een mens moet ergens in geloven.' Als je een nihilist bent kun je net zo goed een einde aan je leven maken. Dat is zo'n leeg gevoel. Niets heeft zin. Ik dacht ook aan de psychiater Victor Frankl die concentratiekampen heeft overleefd en toch positief is gebleven.
En ik dacht aan die lieve man die maar 59 jaar is geworden en waarschijnlijk niets gemerkt heeft dat zijn hart ophield met kloppen. Ik zag hem zo voor me. Een echte Amsterdammer die gek was op dieren. Die altijd goed gehumeurd was en van alles een grapje maakte.
En als we geconfronteerd werden met een vervelend persoon, zei hij altijd met zijn Amsterdamse accent: 'Slijmerd.'
En ineens vond ik troost in de gedachte: 'Wij zijn allemaal verbonden. Die lieve vriend mag dan wel dood zijn. We blijven altijd verbonden.' De hele wereld is met elkaar verbonden. Op dat minuscule aardbolletje. Eén procent van het universum.'
Het is natuurlijk idioot maar Carl Jung heeft mij toestemming gegeven in iets te geloven dat het leven dragelijk maakt. Wij zijn allemaal verbonden. Ook met de doden.
Ik googelde: 'We are all connected.' En vond een uitspraak van de Amerikaanse astrofysicus Neal Degrasse Tyson
' We are all connected; To each other, biologically. To the earth, chemically. To the rest of the universe atomically.'
Reacties
Een reactie posten