Jon Batiste en zijn vrouw Suleika Jaouad zijn allebei zeer getalenteerde mensen. Hij, musicus, heeft 11 Grammy's in zijn kast staan. Zij speelt cello, schrijft en schildert.
In een YouTube filmpje leidden ze ons rond in hun appartement in Brooklyn. Een geweldig, inspirerend huis vol kunstwerken en opgeknapte tweedehands meubels. Suleika schrijft aan het bureau waar Joan Didion al haar meesterwerken schreef.
Ze zijn bevriend met de Obama's en Oprah Winfrey. Dan krijg je af en toe aparte cadeaus die niet weggelegd zijn voor ons, gewone stervelingen. Toch zijn Batiste en Suleika ook stervelingen. Zij kreeg op haar 21e te horen dat ze leukemie had. Ik hoef niet uit teleggen hoe gruwelijk de behandeling is. Chemo enzovoorts. Na een lange lijdensweg leek de ziekte verslagen te zijn.
Tien jaar later kreeg ze weer de diagnose leukemie. Vanaf haar ziekenhuisbed deed ze verslag voor de New York Times als een oorlogscorrespondent.
Ze vertelde: 'De artsen hadden tegen me gezegd dat ik elke dag moet leven alsof het mijn laatste is.'
Dat vind ik altijd zo'n vreemd advies. Alsof je tegen een gevangene zegt: 'Het slechte nieuws is dat je vanavond om 10 uur geëxecuteerd wordt. Het goede nieuws is dat je zelf mag kiezen wat je wilt eten.' Patat met kroketten? Nee, je kunt toch geen hap door je keel krijgen.
Suleika kon er ook geen troost uit putten en draaide het advies om. 'Ik leef alsof dit de eerste dag van mijn leven is. Alsof ik alles voor het eerst zie vol verwondering en nieuwsgierigheid.'.
Zo gaat het ook als je ouder wordt. Tenminste zo beleef ik het. Als je nog maar een beperkte tijd te leven hebt, kun je pas echt de waardering op brengen voor bepaalde mensen, voor muziek, literatuur en kunst. Op je 20e is alles vanzelfsprekend. Je gaat heel slordig om met je leven.
Pas als het einde in zicht is, waardeer je het kloppen van je hart.
Reacties
Een reactie posten