DE GEBOORTE VAN EEN TOPHIT
Het huis naast de coffeeshop was inderdaad een woonhuis. We gluurden door het raam, donker. Tot we een papieren pijl op de muur ontwaarden met de woorden: In de steeg. Om de hoek van het pand was een smal kiezelpad dat ons naar een tuin leidde en de glazen achterkant van het huis. Binnen stond een reuzetafel waaraan een gemengd gezelschap van vrouw en man en oud en jong zat. Dat moest het zijn: Huize Muntz. Ik zwaaide maar. Als een barones. A.v.A deed de deur voor ons open, verwelkomde ons hartelijk en stelde ons voor aan de gastheer. Onze jassen werden keurig aangenomen. De gastheer toonde uitgebreide belangstelling. 'Vertel eens wat over jezelf. Wat doe je?'.
Ik ben ook weleens op feestjes geweest waar geen hond naar je om keek. Maar deze mensen waren hartelijk en belangstellend. Ik zag geen diva's die zichzelf de belangrijkste persoon van Nederland wanen.
Het verschil tussen M en ik is: ik ga, introvert, op een stoel zitten. M fladdert gelijk rond als een vlinder. Die weet binnen een uur wie wie is en hoe hun huwelijk ervoor staat.
Ze zag wel een beetje tegen het feestje op want ze las af en toe die stukken op GeenStijl en die vindt ze verschrikkelijk. Ze zei beteuterd: 'Ze noemen me Woke en ik wist niet eens wat dat was.' Vanavond gaan we niet over politiek en maatschappelijke problemen praten.
Er was geen enkele reden om bang te zijn dat er grove opmerkingen gemaakt zouden worden. In tegendeel. De gastheer keek tevreden toe naar het druk kwebbelende gezelschap, haalde wat vuile glazen weg, vroeg: 'Wil je nog wat drinken?'. A.v.A.was boven een podcast aan het maken was. Later kwam hij naar beneden, tikte me even aan en zei: 'Niet in slaap vallen.'
Kortom, we voelden ons welkom, we voelden ons gezien. Het maakte niet uit dat wij de oudsten waren. Er liepen allerlei generaties rond. Leeftijd speelde geen rol.
Toen ging meisje Muntz een zelf gecomponeerd liedje zingen aan de piano. Ze was in de huid van een boze, witte man gekropen die nostalgisch terugverlangt naar de tijd toen je nog kon discrimineren. Zonder consequenties. Heel geestig. Je kunt zulke liedjes alleen binnenshuis zingen. Ondergronds. Want de Woke buitenwereld herkent ironie en humor niet. Die sturen zo'n creatief meisje regelrecht naar een strafkamp in Siberië.
Van ons kreeg ze een staande ovatie. Die meid komt er wel. Ze trof precies de juiste toon.
Wordt vervolgd
Reacties
Een reactie posten