... in de hemel.
Carl Jung is voor mijn een groot leermeester. Een hele wijze man die universele fenomenen beschreven heeft die eigenlijk niet te verklaren zijn. Zoals de mandala.
Ik las er over in de jaren 70, de mandala. Een vriend van mij zei: 'Dat ken ik. Die vorm die Jung beschrijft heb ik een paar maal in een soort visioen gezien. Er kwam een rust over me heen, zo wonderbaarlijk. Totale vrede.' En dat overkomt mensen al eeuwen, alleen heeft Jung dit voor het eerst in kaart gebracht. Het is volkomen willekeurig wie het overkomt. Maar het is een soort wonder. Alsof we allemaal verbonden zijn en over ons gewaakt wordt.
Het tweede fenomeen is de synchronisatie. Dat ik zelf twee keer heb mogen beleven. Een zeldzaam toeval op een moment dat ik het eigenlijk wilde opgeven. In een situatie waar geen einde leek te komen aan het lijden. Ik voelde me alleen op de wereld en was afgesneden van het leven. Ik lag, als het ware, langs de kant van de weg te sterven terwijl auto's langs me heen raasden. Het is te veel voor één mens om die last te dragen. En dan gebeurt er zoiets moois. Alsof er toch ergens in het universum een grote regisseur is die niet wil dat ik lijd. En me troost met een schouwspel dat zo wonderbaarlijk mooi is dat er een last van mijn schouders valt. Troost uit het universum.
Carl Jung noemt een aantal zaken die voor een mens onmisbaar zijn. Niet alleen kunst, cultuur en natuur. Maar ook geloof. En dan denk ik niet aan de georganiseerde religies waar mannen de baas zijn en er een hiërarchie bestaat. Waarbij de geestelijke jou verboden oplegt en levensregels opstelt waar hij zichzelf uiteraard niet aan houdt. Zodra er macht in het spel is gaat het mis. Uiteraard weet ieder fatsoenlijk mens: 'Gij zult niet doden. En ook niet stelen. Je behandelt je medemens zoals je zelf behandeld wilt worden.' Daar heb je geen kolossale wereld religies voor nodig. Wees menselijk, wees humaan. Zo simpel is het. Gun een ander ook eens wat. Wees niet afgunstig. Het geloof dat de mens van nature goed is, ben ik kwijtgeraakt. Er is een voortdurende strijd tussen goed en kwaad. Maar het kwaad kan van mij een rotschop krijgen.
Door het meest recente sterfgeval raakte ik ook zo depressief en moedeloos. Ik dacht heel kinderlijk: 'Nu is de tweeling weer samen en zit in de hemel te schilderen.' Daar moet ik vertrouwen in hebben want met nihilisme valt niet te leven. Ik geloof in het universum. Ik laat ook alles over aan het universum. Niet aan God, niet aan de paus, niet aan de imam of wat voor religieuze machthebber dan ook. Die zijn voor mij net zo betrouwbaar als politici. Bovendien leven die religieuze instituten in een wereld waarin homosexualiteit een ziekte is, voorbehoedsmiddelen verboden zijn en de vrouw een tweederangs wezen is.
Religies zijn blijven steken in een achterlijk verleden. Schijnheiligheid viert hoogtij. En die zogenaamde Heilige Boeken staan vol gruwel verhalen waar kinderen een trauma aan overhouden. Bovendien zijn religies de grootste oorzaak van ellende in onze wereld. Oorlog, destructie, steniging, verstoting, onverdraagzaamheid. dood en verderf.
Je kunt beter de klassieke wereldliteratuur lezen. Of naar prachtige schilderijen kijken. En luisteren naar hemelse muziek. Dat zijn de echte wonderen in het leven. Dat een mens die woorden kan schrijven, die penseelstreken kan maken en die tonen kan componeren. Daar kan geen godsdienst tegenop. En dat houdt me op de been. Kunst, cultuur, natuur en het geloof dat we nergens controle over hebben en het gerust aan het universum kunnen overlaten. Ik hoef niet verdrietig te zijn. De tweeling zit in de hemel te schilderen. Dat gaat misschien tegen alle logica in maar daar moet ik op vertrouwen. Dat mag van Carl Jung. 'Dat heb je nodig', zegt Carl Jung, 'geef het uit handen en vertrouw op het universum.'
De natuur
De tweeling zit in de hemel te schilderen. Het is goed zo.
Reacties
Een reactie posten