Mijn buurvrouw zei vandaag: 'Wij gaan boodschappen doen in Spanje.' 'Met de auto?', vroeg ik. 'Nee, we wandelen elke dag over het strand naar Vila Real de Santa Antonia en dan nemen we het pontje. Dat is 15 kilometer lopen.' Vila Real ligt aan de rivier de Guadiana waar ons hotel naar vernoemd is. En scheidt Portugal van Spanje.
Vriendin M. en ik zijn er een keer met de taxi naar toe gegaan. Kostte, geloof ik, acht euro. Misschien kunnen Missy en ik er komende week naar toe lopen. Meestal lopen we niet verder dan de golfbrekers. Halverwege Vila Real. Je kunt alleen geen boodschappen doen met een hondje. Honden mogen ook niet in de bus. Wel in het boemeltreintje dat van West Portugal en Oost Portugal door de Algarve rijdt. Kost geen drol. Ik had voor Missy twee stukken kipfilet gekocht. Frango. Een kipfilet in Nederland kost tegenwoordig al €5-. Hier twee stuks voor 3 euro.
Ik zie er ontzettend tegenop om weer terug te gaan naar Amsterdam. Sinds Covid lijkt het wel of ik om de twee weken een beetje grieperig ben. Het begint een beetje beangstigend te worden. Binnen blijven op IJburg geeft me een claustrofobisch gevoel. En van het naar buiten gaan word je ook niet vrolijk. De lucht zit potdicht of er een deksel op Nederland zit. Ik hoop niet dat ik weer in apathie verzand. Ik heb toch al het gevoel of mijn leven vast zit. Er zit nauwelijks beweging in. Maar beter somber in de Algarve dan in Amsterdam. En ik heb geen zeeën van tijd. Maar je kunt verandering nauwelijks forceren. We laten het over aan het universum. Dat werkt het beste. Wu-Wei.
Vanochtend voelde ik me ook niet fit. Toch maar gedoucht en met Missy naar de boulevard gelopen. Het waait hard maar de zon is heerlijk um café americano besteld met um pastel de nata. Even een boekje gelezen in het zonnetje. Dat geeft zo'n tevreden gevoel Thuis viel ik in een koortsachtige slaap. Vanavond vis met rijst en groenten eten. En dan maar hopen dat we tenminste onze 7 kilometers kunnen volbrengen. Na de golfbrekers wordt het zand heel rul.
Reacties
Een reactie posten