Thank god it's friday', dacht ik. Wat absurd is, want elke dag is Groundhog Day.
Maar ik begon goed. Naar de wasserette terwijl de dames mijn appartementje schoonmaakten.
Vandaag dacht ik: 'Kan mij het schelen, ik ga even witte wijn drinken bij café Willem.' Missy en ik liepen naar buiten, stond er een hele menigte te wachten op iets. Een evenement. Even rond gevraagd: Tour de Monte Gordo.
We liepen naar café Willem en zochten een plaatsje in de schaduw. Naast ons zat een oude verweerde dame met een sigaret in haar mond. Ze mompelde. 'Als die hond maar niet in mijn buurt komt', hoorde ik haar zeggen. Ik antwoordde: 'Als die peuk van jou maar niet bij mij in de buurt komt.' Ach, misschien was ze wel aan het dementeren. Ik zei tegen de ober: 'Ik ga even aan een ander tafeltje zitten want mijn buurvrouw is wel erg nasty.'
Enfin, er zat een groep Britse dames voor ons, een stuk of 6, die de ene fles witte wijn na de andere bestelden. Veertigers, schatte ik. Ze hadden lol.
Toen kwamen er auto's met luide sirenes langs, daarna een hele optocht motoragenten. Missy werd doodnerveus van de sirenes. Het leek wel een Amerikaanse serie. Datzelfde geluid.
Toen verscheen het parcours dat werkelijk met een snelheid van het licht voorbij zoefde. Een seconde en dat was het dan. Iedereen applaudisseerde. Nog een glaasje witte wijn, Alex gedag zetten en thuis even bijkomen van de spanning. Zal mij benieuwen wat er morgen gaat gebeuren. Het sportseizoen is begonnen.
Verder ben ik bezig met de beste eerste zinnen van klassieke meesterwerken. Ik had De Pest van Albert Camus gelezen. Een meesterwerk. Ik was het helemaal vergeten maar er komt een personage in voor die tijdens de quarantaine een boek aan het schrijven is. Het havenplaatsje in Algerije is helemaal van de bewoonde wereld afgesloten sinds de pest is uitgebroken. Niemand mag er uit, niemand mag binnen komen. Geen kranten, tv, telefoon laat staan internet. Alleen maar een doodskisten. Zoveel dat er vijf tegelijk in de ambulance worden vervoerd en uiteindelijk in het water worden gedumpt. Er is geen plaats meer op het kerkhof.
Ondertussen is de schrijver bezig met de eerste zin van zijn boek. Dag in, dag uit schrijft hij eerste zinnen en verwerpt ze allemaal. 'Schiet je een beetje op met je boek', vraagt men. 'Ik ben nog bezig met de perfecte eerste zin.'
Fantastisch.
Reacties
Een reactie posten