Mijn eerste volwassen relatie was met een Amerikaan uit Austin, Texas. Austin is de meest progressieve stad in het Zuiden. Ik kwam die jongen, hij was 21 jaar en ik 20, tegen toen in net in de Amsterdamse jeugdherberg ging werken. Wij passeerden elkaar in de gang en het was net of ik door een bliksemschicht getroffen werd. Liefde op het eerste gezicht. Je hoort weleens van mensen die hun partner bijvoorbeeld op tv zien en weten: 'Dat is mijn toekomstige echtgenoot.'
Jamie Curtis had dat toen ze Christopher Guest (Spinal Tap) zag. Ze zijn nog steeds getrouwd. Die blikseminslag bij mij bleek niets te betekenen. Die jongen had de hele wereld over gereisd en had in elk stadje een schatje. Het was zo'n voorlijk type dat al op zijn 9e rookte. Ach wat kan mij het ook schelen. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven gevonden had. Collega's zeiden tegen hem: 'Je mag Hettie wel beter behandelen.' Ik had niets in de gaten want in die tijd was ik al blij met een kruimel liefde. Nu absoluut niet meer, ik wil op handen gedragen worden. Voor minder doe ik het niet.
Enfin, misschien als hij langer was gebleven had ik hem gedumpt. Maar hij verliet mij. Een van zijn uitspraken herinner ik me: 'Jij wilt toch ook beroemd worden?'. Nee, alsjeblieft niet. Ik wil ergens goed in zijn. Schilderkunst, beeldhouwen, kleding ontwerpen, zingen, schrijven. Als ik zijn naam google krijg ik niets. Geen roem, in ieder geval.
David Bowie was ook zo iemand die van jongs af aan beroemd wilde worden. En toen hij zijn doel bereikte had hij er na twee dagen al genoeg van. Het is zoiets oppervlakkigs. Toen ik Bowie voor het eerst zag dacht ik: 'Wat een aansteller. Make-up als gimmick. Een eendagsvlieg.' Ik zat er mooi naast. Nadat Bowie beroemd was geworden, ging hij zich richten op de kwaliteit van zijn muziek. Daar draait het natuurlijk om. In de jaren 70 met zijn glamrock moest iedere mannelijke artiest plotseling oogschaduw op doen. Hall & Oates met hun Silver Album.
Bowie keek op tegen John Lennon en vroeg hem een keer voorzichtig: 'Wat vind je ervan?' Lennon: 'Het is goed. Gewoon rock 'n roll with lipstick.' Zo is het maar njet.
Vriendin M en ik hadden hier geluncht met de Nederlandse schrijver en columnist AvA. Hij schrijft vier columns in de week voor de verschillende media. Hij heeft een tijd voor De Volkskrant geschreven. Daar is hij mee opgehouden toen dat dagblad een kutkrant werd. Je weet wel: Woke.
Ik zat vandaag te denken. Zoveel mensen hebben de afgelopen decennia tegen me gezegd: 'Je moet je artikelen en verhalen naar een uitgever sturen. Of naar literaire bladen.' Niet dat ik er enige fiducie in heb dat ik ergens gepubliceerd zou worden. Ik ben niet bijdehand genoeg. Ik vind het allemaal te vermoeiend. Zodra ik iets moet, raak ik gespannen en is de lol ervan af. Een column zou ik nog wel aan kunnen. Maar verder voel ik me als iemand met een groentetuintje die veel lol heeft in het opkweken van paprika's, courgettes, worteltjes en pompoenen. Maar ik heb geen zin om op de markt een stal te huren en met mijn oogst te gaan leuren. Ik heb geen winkeltje dat ik moet runnen. Je moet jezelf weten te verkopen. Toen Karel Appel zei: 'Ik rotzooi maar wat aan'. Was dat ook reclame voor zichzelf.
Ik doe ook maar wat. Als ik iets schrijf waar ik tevreden mee ben, krijg ik een voldaan gevoel. Plaats ik mijn stukkie op Facebook dan wordt er niet op gereageerd. Of men heeft het verkeerd begrepen of niet goed gelezen. Of de lezers missen de essentie. Dat vind ik zo vermoeiend.
Laat staan als je een boek uitgeeft. Recensies van experts die de plank volkomen misslaan. Mijn moeder zei altijd: 'Recensenten zijn mislukte schrijvers.'
Ik krijg ineens een zwart-wit beeld voor me van een jury bestaande uit vier rokende 'deskundigen' op het gebied van populaire muziek. Top of Flop. Een nieuw bandje. The Beatles met Love Me Do. De jury is éénstemmig: 'Wat een herrie. Dat wordt niets.' En staken nog eens een Stuyvesant op. 'Hebt u een vuurtje?'
Reacties
Een reactie posten