IN MIJN COMFORT ZÔNE ACHTER DE GERANIUMS

 Elke keer als ik uit mijn comfort zône stap, denk ik: 'Wat doe ik hier in godsnaam?'. Zoals bij die koffie ochtend laatst. Je had me moeten zien zitten tussen al die nette mensen. Je had er een lachfilm van kunnen maken. De camera gericht op het gezelschap en dan inzoomen op mij. Totaal verkrampt maar net doen of ik ontspannen converseer met een vrouw naast me. Die nota bene doof bleek te zijn. Mevrouw Hulot op vakantie. Ik kan mijn 'crowd' maar niet vinden. Val overal uit de toon. Ik ben op zoek naar mijn kudde. Wat hier rondloopt is een ander diersoort. Ik ben eigenlijk zo'n olifanten tante in een miereneter kolonie. Ik dool hier rond zonder ooit een soortgenoot te ontmoeten.

Geef mij maar honden

En dan lees ik ook nog eens verontrustende berichten dat eenzame mensen 10 jaar eerder doodgaan. Dan kan ik net zo goed weer gaan roken. Ik hoor nergens bij en ik heb totaal geen zin me drie slagen in de rondte aan te passen en praten over hypotheken en vooral de bevolking niet verwennen met dikke fooien. 

Het blijft maar stormen

Laatst stonden Missy en ik op de lift te wachten op de vijfde verdieping. Een van de liftdeuren ging open en een vrouw keek me geïrriteerd aan. 'Heeft u op de knop gedrukt?'. Ja. 'Wilt u dat nooit meer doen!'. What the fuck! 'Gaat u naar beneden, ik moet ook naar beneden', zei ik. Haar vriendinnen schoven op. 'Er is nog plaats.' Tijdens de paar seconden in de lift maakte de vrouw nog een kutopmerking. Haar vriendinnen waren gecharmeerd van Missy en vroegen wat voor hondje het was. En terwijl ik vrolijk antwoord gaf, waren we aangekomen op verdieping 0. Ik stond vooraan en datzelfde mens woof met haar hand naar mij: 'Doe die deur open!'. 

Zo'n type dat alleen maar commandeert. Ik heb ook zo'n kennis. Als ik met haar over straat loopt grijp ze me bij mijn mouw: 'Hier oversteken.' Het idiote is, ik ken haar broers en zusters en die zijn allemaal zo. Trekken en duwen en commanderen. Eén keer probeerde ze me weer mee te slepen en ik verdomde het. 'Laat me in godsnaam met rust.' Toen noemde ze me 'recalcitrant'. Ik vind mensen zo vermoeiend.


Reacties