Ik zit het liefst op het terrasje aan de boulevard. Daar komt een gemengd gezelschap en zit je niet op elkaars lip. In sommige tenten vinden ze het leuk om je in het Nederlands aan te spreken. Daar ben ik helemaal niet van gediend. Zo slijmerig.
Op mijn favoriete terrasje drinkt ik meestel um café americano. Zwarte koffie. Bestel je een espresso dan krijg je een vingerhoedje koffie die zo sterk is dat het bijna stroperig is. Ik heb ook een paar keer witte wijn besteld aan de boulevard. Je krijgt een flink glas met een schaaltje pinda's voor €2,50. Het eerste uur voel ik alles van me afvallen maar de volgende dag ben ik kwijt. De depressie slaat keihard toe.
Het is een hele hoge prijs die je moet betalen. Maar soms denk ik: 'Kan ik niet eens een glas wijn drinken?' Beter van niet. Het is heel moeilijk om drank af te slaan als je in gezelschap bent, vind ik.
De Amerikaanse comedian Neal Brannan sprak met zijn Britse collega en vriend Jimmy Carr over hun neuroses, angsten en depressies. Iedereen heeft wel wat. Op aanraden van Carr is Brennan een podcast begonnen waarin hij andere comedians vraagt naar hun 'blokkades'. Je weet niet wat je hoort. Dan heb ik het over een generatie na mij. Het aantal mensen dat is opgegroeid met alcoholische ouders is schrikbarend. Zwarte Amerikanen hadden vaak ouders die verslaafd waren aan drugs. Neal Brennan zelf is de jongste van 10 kinderen. Een Amerikaans-Iers gezin waarvan de vader een functionerende alcoholist was. Toen hij eenmaal met pensioen ging gaf hij zich over aan demon alcohol. Ik hoorde het ook van andere comedians uit Ierse gezinnen. Men praat niet met elkaar, men schreeuwt. En vond dat normaal. En bij het avondeten krijg je uit het niets een klap voor je kop.
Neal Brennan is gevoelig voor depressies en drinkt niet. Hij rookt ook geen wiet maar gebruikt onder begeleiding magic mushrooms. De nieuwe behandeling tegen allerlei soorten stoornissen. In Nederland mogen ze niet gebruikt worden want het heilzame effect 'is nog niet bewezen.' Ik heb er eerder over geschreven. De paddestoelen werden in eerste instantie gegeven aan terminale patiënten met een doodsangst. Ze schakelen je ego uit.
In Amerika worden ze onder andere ook tegen depressies gebruikt. Neal heeft er veel baat bij. Hij was atheist en gelooft nu in God. Reve zou zeggen: 'Het is een paardenmiddel maar het werkt. '
Andere comedians hebben bijvoorbeeld een totaal gebrek aan zelfvertrouwen, een invaliderende plankenkoorts, doodsangsten, eetstoornissen en zelfhaat. En dat zijn dan hoogst succesvolle entertainers. Sommigen hebben vier therapeuten die elke dag checken hoe de client zich voelt. Een placebo: gewoon iemand die aandacht aan je besteedt als tegenhanger van de onverschillige ouders.
Ik heb niet alleen aanleg voor depressies. Ik heb ook een angststoornis. Vroeger, in de jaren 70, had ik zelfs straatvrees. Daar kreeg ik op een gegeven moment zo genoeg van dat ik extreem veel ging sporten en bijna niets at. Ik werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis met anorexia nervosa waar men geen raad mee wist. Dat heb ik zelf behandeld. Ik was als kind verlegen maar daar heb ik nu helemaal geen last meer van. Maar ik heb nog steeds angstaanvallen. Dan functioneer ik totaal niet en geef op de vraag: hoeveel is twee + 2 het antwoord:3. Op school haalde ik altijd 6- wat nog een hele prestatie was want in mijn hoofd was het een chaos en overheerste de paniek.
Ik herken al die blokkades van de comedians maar ondanks dat hebben zij toch een schitterende carrière opgebouwd. Alles met humor bezweren. Eén van hen zei: 'Ik zie mijn angsten en depressie als suikerziekte. Als je diabeticus bent kun je ook niet alles eten en drinken. Ik hou me aan bepaalde leefregels, geen alcohol, gezond eten en bewegen. Zo houd ik het aardig in de hand.' Die methode gebruik ik grotendeels ook maar je moet zo verdomde sterk zijn.
En mijn schitterende carrière? Nu ik boven de 70 ben, lijkt het met elke verjaardag zwaarder te worden. Als ik terugkijk op mijn leven zie ik mezelf 60 jaar als een kip zonder kop rondrennen. Pas de afgelopen jaren leef ik bewuster en zet ik mezelf en Missy op de eerste plaats. Maar de wurgende greep van angst en depressie is altijd aanwezig. Niet tegen vechten, is het beste advies, dan duurt het nog langer.
Mijn vader koos voor zijn crematie het lied 'Is That All There Is' van Peggy Lee. Was dat het nou, mijn leven? En die had nog wel een schitterende carrière. En zes leuke kinderen.
Het is ook nooit goed.
Reacties
Een reactie posten