Er was een hoorzitting van een veroordeelde gevangenisboef. Ergens in Amerika. De man pleitte voor vervroegde vrijlating. Hij had in het verleden geweld gebruikt maar was ondertussen in de gevangenis zo veranderd dat je problemen niet kon oplossen met agressie. Het was zo'n draaideur crimineel. Hij had zijn lesje geleerd en hoopte dat de rechter begrip zou tonen voor zijn situatie.
De rechter: 'Dat is allemaal leuk en aardig, meneer X. Maar het lijkt me nu wel tijd dat u een koekje van eigen deeg krijgt.' Ze was nog niet uitsproken toen de enorme man naar voren sprong, over haar spreekgestoelte heen en haar in elkaar begon te rammen. Het rechtbank personeel kwam aangerend en wisten uiteindelijk de man in de boeien te slaan. De rechter lag bewusteloos op de grond. Ze had een paar rake klappen ontvangen, werd naar het ziekenhuis gebracht en daar opgelapt.
'Hoe was dat in godsnaam mogelijk?', vroeg iedereen zich af. Waarom had hij geen hand- en beenboeien om? Waarom was de rechter niet beter beschermd?
Gisteren was de rechter terug in de rechtszaal. En de veroordeelde ook. Men had geen enkel risico genomen. Vastgeklonken, een doek over zijn hoofd want het zal niet de eerste keer zijn dat een advocaat gebeten en bespuugd wordt door zijn cliënt. De rechter zei: 'Waar waren we ook alweer gebleven sinds de vorige keer toen u me aanviel.'
En dan roepen wij in de huiskamer: 'Life without the possibility of parole.'
Next case
Reacties
Een reactie posten