Ik zit naar een interview te kijken met de zwarte Amerikaanse comedian Katt Williams waarin hij alle zwarten in Hollywood 'onder de bus gooit'. Ik kan verstaan wat hij zegt maar begrijp absoluut niets van de cultuur onder zwarte comedians. En vooral niet die van Katt Williams. Hij draagt een soort enorm kompas om zijn nek en zijn 'zwarte' manier van spreken, he's from the hood, lijkt mij zo gecultiveerd. Het schijnt ook nog uit te maken of je van de Oostkust van de VS komt of de Westkust.
Williams heeft het bijvoorbeeld over Kevin Hart. Nee, die zou nooit een jurk aantrekken voor een filmrol. Tot hij gevraagd wordt door een regisseur. Dan weet hij niet hoe snel hij een jurk aan moet trekken. Soms bekritiseren mensen een ander om iets waar ze zelf bang voor zijn. In Katt's geval: de angst dat hij niet mannelijk genoeg over komt. Tenminste dat is mijn observatie.
Het is net of je naar een gesprek zit te kijken van een of andere Middeleeuwse koning die zijn vijanden afkraakt. Racisme is nog steeds een kankergezwel in de Amerikaanse maatschappij. Tegelijkertijd zijn er nog nooit zoveel zwarte miljonairs geweest. Die comedians verdienen bakken met geld. Maar zwarte comedians mogen ook graag het verschil tussen de witte en de zwarte culturen handhaven. Katt Williams is zeker zo iemand die het in stand houdt omdat dat zijn publiek is. Misschien praat hij thuis wel heel netjes.
Comedians als Dave Chappelle, die vreemd genoeg moslim is, komt hij een gezin met ouders die les gaven op de universiteit. Toch etaleert hij zich als zwarte die het moet opnemen tegen de de geprivilegieerde witte Amerikanen. Tegelijkertijd is hij dik bevriend met vele blanke comedians en is zijn favoriete band Radiohead.
De Woke- beweging Black Lives Matters mag dan wel net doen of er nog apartheid is, lekker het slachtoffer uithangen. Maar er is wel degelijk wat veranderd in de Amerikaanse maatschappij sinds 1968 toen Black terecht beautiful werd verklaard en ik het liefst Angela Davis had willen zijn. Zo cool.
De verschillen worden aan beide kanten kunstmatig in stand gehouden. Terwijl in 1968 zwart en wit de handen ineen sloeg en massaal protesteerde tegen de oorlog in Vietnam. In de muziek bestonden bands uit gemixte rassen. Sly Stone en Eric Burdon's War. Ik dacht toen: 'Hè, hè, daar zijn we vanaf, dat stompzinnige racisme.'
Men schijnt het in Amerika toch fijn te vinden om zich te onderscheiden. Zwart of wit. Katt Williams heeft met dit interview wel een oorlog ontketend onder zwarte comedians. Vooral de gevestigde orde in Hollywood.
Reacties
Een reactie posten