NO PAIN, NO GAIN (Jane Fonda)

 Wat ik zo verbijsterend vind van het asielbeleid in Nederland is; één gemeente krijgt alle ellende over zich heen, al jaren, maar hun klachten worden niet serieus genomen. Het zullen wel racisten zijn. Volgende onderwerp. 

Ter Apel dus. Dat daar mensen uit oorlogsgebieden onderdak vinden, uitstekend. Die opvang zou verspreid moeten worden over heel Nederland. Maar dat er figuren zitten, hoofdzakelijk jonge mannen uit veilige landen, is natuurlijk absurd. Hun welzijn gaat boven dat van de bewoners van Ter Apel. Typisch socialistisch gedacht: mensen die je niet kent, daar kom je voor op want zielig en slachtoffers. En je eigen dorpelingen laat je barsten. Die moeten zich niet aanstellen. Dat zullen wel xenofoben zijn.

Zo woonde men vroeger in Monte Gordo

Ik heb niets tegen gelukszoekers. Een groot gedeelte van de immigranten die van Europa naar Amerika voeren zou je gelukszoekers kunnen noemen. Zodra die mensen toegelaten werden tot de Verenigde Staten werkten ze zich het apezuur. Lees maar eens een roman over Amerika, welke periode dan ook. Het arbeidsethos is genadeloos. Ik heb er een paar jaar gewoond en het enige dat mensen deden was werken. Daar hoorde ik voor het eerst dat sommige mensen twee of drie banen hadden. Wat een nachtmerrie.

                                             Voordat de tractor was uitgevonden

In New York. If I can make it there, I'll make it anywhere. Het is lange dagen maken, zes dagen in de week. En dat is nog steeds zo. Nieuwkomers weten: je hoeft hier niet je hand op te houden. Er is geen meldpunt discriminatie. Je pakt elke klus aan die je aangeboden wordt. De Amerikaanse Droom komt neer op je te pletter werken, alleen om te overleven. En heel soms wordt een krantenjongen miljonair.

In Nederland zijn de voorzieningen zo goed, daar hoef je niet te werken. Daar krijg je alles. Dat is ons imago. En de maatschappelijk werkers, zachte heelmeesters, geven die lui geen schop onder hun reet: 'Neem desnoods een krantenwijk, begin ergens', ze leggen ze in de watten. Arme jongens tussen de wal en het schip geraakt. Ik heb het allemaal zien langskomen bij de welzijnsstichting waar ik 12 jaar gewerkt heb. De mensen vis geven in plaats van een hengel.

Ja maar ze mogen niet werken als ze geen statushouders zijn. Als ik zie wie er voor overlast zorgen in Ter Apel dan zijn het jonge mannen die hier niets te zoeken hebben. En niet alleen de bewoners lijden er onder. Ook de echte vluchtelingen uit oorlogslanden. Gezinnen.

Als jij werkelijk zo graag in Nederland wilt wonen dan doe je alles wat je kunt om hier te mogen blijven. Ik heb ook vrienden uit het buitenland die hier een leven hebben opgebouwd. Die onmiddellijk begonnen met de taal te leren. In plaats van de dorpsbewoners te bespugen of te weigeren voor de bus te betalen, kun je iets doen voor een dorpeling. Vraag aan iemand of ze je de taal willen leren in ruil voor de ramen zemen of de auto wassen. Wees constructief in plaats van destructief. Je bent nog altijd een gast in een land. En overheid, neem de klachten van je onderdanen eens serieus. In Ter Apel, in Groningen. Of de slachtoffers van de toeslagenaffaire die nog steeds onder onrecht lijden. O nee, dat is eigen volk. Dat zijn luxe problemen. Bah! 

                                             Toen was er alleen maar het casino in Monte Gordo