I LOVE IT WHEN A PLAN COMES TOGETHER

 Ik denk dat het eerste jaar dat je een nieuwe taal leert het moeilijkst is.

                                                       Kaartjes voor de autocarro

Ik begon vorig jaar omstreeks deze tijd met DuoLingo en dacht: 'Ik ga als een speer.' Toen ik weer terug in Amsterdam was, realiseerde ik me dat ik nog geen woord Portugees sprak laat staan dat ik ook maar iets verstond. Ik plaatste een oproepje in het lokale, digitale krantje: Docent gezocht voor Portugese conversatielessen. Zo vond ik meester Kees, de meest geduldige leraar van Amsterdam. En ik dacht ineens aan vriendin M. Die heeft in haar jonge jaren in Brazilië gewoond. Nota bene met de beste vertaler Portugees van Nederland en schrijver. M. zei: 'Hij was niet zomaar een vertaler, hij was een kunstenaar.' En laat meester Kees nu les gehad hebben van Guus. M. sloot zich aan bij ons clubje. De wereld is klein in Amsterdam. We hadden het over vroeger. Ik vertelde van de schrijfgroep waar ik in de jaren 80 lid van was. Onder leiding van Simon V. M. zei: 'Mijn zoon is getrouwd met zijn dochter.' M. en haar vertaler namen destijds de boot naar Brazilië. Drie weken reizen. Veel leuker dan vliegen.

                   Welja, nog een appartementengebouw erbij. Op de achtergrond: ons hotel

Enfin, ik moest wel ineens aan de bak. DuoLingo is voor mij meer een spelletje. Terwijl Portugees leren uit meester Kees' boekje, onregelmatige werkwoorden in je hoofd stampen plus, misschien wel het meest essentiële van de Portugese taal, de uitspraak doorgronden, hard werken was. En nog steeds is. Ik moest leren te leren. Dat is het enige nadeel van het Montessori onderwijs dat ik in mijn jeugd heb genoten, rijtjes jaartallen opdreunen was uit den boze. Met het gevolg dat ik niets weet van de Vaderlandse geschiedenis. 

Het heeft een tijd geduurd voordat ik leerde telkens dezelfde lessen door te nemen, rijtjes opdreunen, elke dag anders zakt alle kennis weg. De conversatielessen waren super. Ik had eigenlijk twee persoonlijke docenten, kreeg huiswerk en elke les werd afgesloten met een Braziliaans of Portugees liedje. Zo inspirerend. De onNederlandse teksten spreken me aan: 'Laat je vork thuis. We eten soep vanavond.' De levenslust van de Brazilianen. En het doemdenken van de Portugezen. 'Het zal wel weer allemaal mis gaan. Want het gaat altijd mis.' Het volkskarakter. Heerlijk.

Ik blijf altijd onder de indruk van de bomen hier. En kijk eens wat een strakblauwe lucht op 18 december 

Ik had het voorwerk dus gedaan voordat ik een tweede keer naar Monte Gordo afreisde. De eerste twee weken vervloog al mijn kennis van het Portugees. Bewustzijnsvernauwing. Daar heb ik altijd last van bij verandering van omgeving. Maar de afgelopen dagen begint mijn hoofd helderder te worden. Ik kan over mijn gêne heen stappen en bestel iets in het Portugees. Ik had ineens weer zin in DuoLingo. De lessen van de afgelopen week gingen allemaal over mijn omgeving. De vervoeging van werkwoorden in de zinnetjes ken ik ondertussen. Dus heb ik een sterkere basis dan vorig jaar. De uitspraak begint een automatisme te worden. En omdat ik in een Portugese omgeving zit, begin ik Portugese woorden te gebruiken in plaats van het Nederlands. Dat is eigenlijk een enorm verschil met vorig jaar.

Overal zijn kleine parkjes waar Missy en ik even gaan zitten. Ik neem het lesboekje door. Missy ruikt aan het gras

Zoals: o teto-het plafond. O espelho-de spiegel. Um lençol-het laken. O banho- de badkamer. A mesa-de tafel. O chão-de vloer. Enzovoorts. De omgeving heeft invloed, merk ik. Tu queres um cobertor? Wil jij een deken? Allemaal woorden die ik kan gebruiken in een gesprekje met de schoonmaak dames. Ik heb nu pas het gevoel dat ik vorderingen maak. Voordat ik vertrok dacht ik: 'Ik leer het nooit.' Ik benoem nu elke dag mijn omgeving. De stopcontacten- as tomadas.