Ik kreeg bericht van het thuisfront. Zussen, broers, schoonzusjes, zwager, nichtjes en neefjes stuurden mij deze foto. Ze staan er allemaal op. Nou ja, niet allemaal. Ik mis Juan en Theo. En Yeva en Saar. Maar toch, fijn om even contact te hebben. Mooie compositie ook.
Verder heb ik alleen contact met mijn YouTube vrienden. De rest van de sociale media laat ik links liggen. Ik hou het toch liever bij echte mensen. Bovendien krijg je alle ellende van de wereld op je bord zodra je het internet op gaat. Dat is helemaal niet de bedoeling van het leven. Je hoeft alleen je eigen kruis te dragen. En zelfs dat niet eens. Je kunt je kruis ook meegeven met de vissers. Die dumpen het wel ergens in de Atlantische Oceaan. Hè, hè, dat lucht op.
Na een hele duffe kerstdag, ik bleef maar in slaap vallen, toog ik vanochtend naar de wasserette. Die dicht was. Er stond toch duidelijk: Aberto: a segunda- o domingo. Misschien is hier ook een Tweede kerstdag. De supermarkt was gelukkig wel open. En het strand ook. Ik kon wel merken dat we een dag rust hadden genomen. Missy was niet te houden. Ik liet haar maar even los zodat ze haar energie kwijt kon. Tot ze een dooie inktvis had gevonden. Of ze eet het op, of ze gaat er in rollen.
Ik keek richting zee. Ik zag wel vier bootjes aan de horizon. Eén stootte een zwarte walm uit. Toen herinnerde ik me dat schrijver AvA vertelde dat men hier voor alles nog dieselolie gebruikt. Niet alleen voor auto's, ook voor de vissersboten. Men scheidt hier wel afval. Maar van elektrische auto's hebben ze nog nooit gehoord. Of die zijn te duur. En als de Portugees het een beetje koud heeft, zet hij de verwarming op 25 graden. Wat men in Nederland voor maatregelen neemt tegen de klimaatverandering, wordt in Zuid-Europa weer ongedaan gemaakt.
Als ik dan Greta op de barricaden zie staan, moet ik lachen. Ja meid, of je wilt of niet, je bent een product van het rijke Westen. In de rest van de wereld gaan de kinderen vanaf hun 14e de fabriek in. Ik weet niet waarom dat kind me zo ongelooflijk irriteert. Alsof ze haar leven riskeert met haar acties. Ik hou sowieso niet van enige kinderen. O Filho único. No offense.
Enfin, toen we terug waren in het hondenparkje voor ons hotel kwamen we een oude vriend tegen. Een Portugese hond met een ongelooflijke onderbeet. Zo komisch. Gelukkig beoordelen honden elkaar niet op hun uiterlijk. Meer op hun reuk. Wat wij vies vinden, vinden zij onweerstaanbaar.
We zitten hier ondertussen al ruim een maand en kijken uit naar de komende twee maanden. Het is niet alleen het prettige klimaat waar een mens van opknapt. We zijn praktisch de hele dag buiten. Als iedereen nu hier naar toe komt, dan hoef ik in maart niet meer terug. Helaas is het niet zo gemakkelijk.
Reacties
Een reactie posten