We liepen over het strand. Ik liet Missy even uitrazen. Het was niet druk. Er kwamen twee mensen ons tegemoet. Missy rende naar ze toe en bleef kwispelend voor ze staan. Iedereen schiet altijd in de lach als ze dat doet. Ze liet zich aaien over haar koppie en huppelde dan weer verder. Ze loopt nooit, ze huppelt.
Vanmiddag zaten we even in het hondenparkje tegenover het hotel. Ik had de riem vast gemaakt aan het bankje. Missy was in het gras gaan liggen en viel bijna in slaap. Tot er een keurig Portugees mannetje langs kwam schuiven. De mannen zijn hier een maatje kleiner dan in Nederland. Hup, Missy was gelijk wakker, huppelde op de man af en bleef vol verwachting voor hem staan. Ze werd natuurlijk gelijk geaaid en geknuffeld. Daarna knikte de man naar me met een grote glimlach en wandelde weer vader. Toen zag ik de zwerver aan komen lopen. Een oudere dakloze alcoholist die eens voor me in de rij van de supermarkt stond. Ik moest mijn neus en mond met mijn hand bedekken want hij verspreidde een extreem sterke urinegeur. Missy discrimineert niet. Enthousiast huppelde op de zwerver af. Die zei iets vrolijks en liep toen door.
Tijdens onze strandwandeling liep er een vrouw, meen ik, voor ons met stokken. Het zogenaamde nordic walking. Haar strategie was zigzaggen. Ze liep in flinke pas richting zee waarbij ze een man passeerde die langs de vloedlijn wandelde. Daarna liep ze, weer vlak voor die man naar rechts. Ik ging ervan uit dat die man bij haar hoorde. Anders zou het hoogst irritant zijn als iemand steeds vlak voor je neus heen en weer loopt. Na twee kilometer was ik een beetje duizelig geworden want ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Dat zigzaggen in hetzelfde tempo langs die man. Ik had er een filmpje van moeten maken. Zonder geluid. Er gebeurt niets en toch blijf je geboeid kijken. Het stel sprak geen woord. Misschien hoorden ze niet bij elkaar.
Wat maken we toch veel mee.
Reacties
Een reactie posten