De 100-jarige man blijft me bezig houden. Ik moest denken aan het verhaal van Godfried Bomans over zijn bezoek aan een 100-jarige man. De schrijver klopt aan en een stokoud mannetje opent de deur. 'Bent u de 100-jarige man?' 'Nee, dan moet u vader hebben, die is boven.' De schrijver gaat de trap op naar een vertrek waar een nog ouder mannetje een vogelnestje in de ringen maakt.
Mijn 100-jarige man zat bij ons in het busje van het vliegveld naar ons hotel. Hij had een IPad in zijn hand en vertelde: 'Ik ben leraar geweest en één keer per jaar neemt één van mijn oud-leerlingen me mee uit voor een lunch. Hij was geen goede leerling maar heeft het toch goed geboerd. Hij is 80 jaar.' Ik begreep dat de 100-jarige ouder was. In de 100. Met een heldere geest. Het enige dat hij zo te zien mankeerde was dat hij krom liep.
Ik lees ook veel over bekende Amerikaanse comedians en acteurs. Dick van Dyke, 98 jaar. Mel Brooks loopt ook tegen de 100. Zijn vriend Carl Reiner overleed, geloof ik, op zijn 98e. Ik zag een foto van Clint Eastwood met zijn nieuwe vrouw. Clint is ook over de 90. En Robert Redford, bijna onherkenbaar, ver in de 90. Zo te zien heeft Redford wel het een en ander laten doen aan zijn gezicht. Mannen nemen vaak een ooglid lift waardoor ze van die rare kraaloogjes krijgen. Verder was Robert volkomen verweerd, als een rots waartegen de golven eeuwen lang tegen aan geslagen hebben.
Terwijl de geest nog dezelfde is als 50 jaar geleden toen Redford een sexsymbool was. Zo gaat dat. Niet tegen vechten.
Elke ochtend als ik wakker word en me realiseer dat ik 73 jaar ben, voelt dat heel surrealistisch. Mijn geest kan dat niet bevatten. Nu bestaat er de mogelijkheid dat we misschien wel over de 90 worden. De generatie die na de oorlog geboren is en geen honger heeft gekend. Wakker worden en beseffen dat je bijvoorbeeld 96 jaar bent. En je zus 100. Heel eng eigenlijk.
Reacties
Een reactie posten